Κάλλιο αργά παρά ποτέ

Στις μέρες μας, το πρότυπο της ελληνικής κοινωνίας, ορίζει πως γύρω στην ηλικία των τριάντα, οι νέοι είναι καλό να παντρεύονται. Πρέπει ήδη να έχουν αποκατασταθεί οικονομικά και επαγγελματικά και να έχουν βρει τον σωστό σύντροφο. Τί ορίζει, όμως, η κουλτούρα μας για εκείνους που δεν στάθηκαν τόσο τυχεροί, ώστε να βρουν τον έρωτα της ζωής τους, ενώ έχουν ξεπεράσει την ηλικία των τριάντα πέντε;

Συνήθως, αποκτούν την ταμπέλα της γεροντοκόρης ή του πρωτοπαλίκαρου. Όσοι μιλούν για αυτούς, χρησιμοποιούν φράσεις, όπως <<η καημένη, έμεινε στο ράφι>> ή <<αυτός δεν βάζει μυαλό, δεν θα σοβαρευτεί ποτέ, θα μείνει για πάντα μόνος του>>. Είναι λογικό, λοιπόν, όλα αυτά τα μηνύματα αποτυχίας να περάσουν στο υποσυνείδητο των ανύπαντρων και πολλοί από αυτούς να απελπιστούν, εγκαταλείποντας κάθε προσπάθεια.

Πολλοί είναι, όμως, και εκείνοι που βρίσκουν τον άνθρωπο της ζωής τους, εκεί που δεν το περιμένουν. Μετά από πολλά χρόνια αποτυχημένων σχέσεων, προσπαθώντας να βρουν τον κατάλληλο, επιτέλους η ζωή τους κλείνει το μάτι. Και δεν είναι πάντα απαραίτητο ο νέος σύζυγός τους να είναι στην ίδια ηλικία με εκείνους. Αυτό κι αν είναι σκάνδαλο! Τότε είναι η στιγμή που η κοινωνία δεν σταματά να μιλά με κακόβουλα σχόλια, κατακρίνοντας την επιλογή δυο ερωτευμένων ανθρώπων.

Παρ όλα αυτά, δεν είναι λίγοι οι τολμηροί σήμερα. Βλέπουμε στην χώρα μας, αλλά και στο εξωτερικό, να παντρεύονται άτομα άνω των σαράντα, των πενήντα, ακόμα και των εξήντα χρονών. Φαίνονται ευτυχισμένοι, το χαμόγελο δεν σταματά να υπάρχει στα χείλη τους και όταν κοιτάζονται, ακτινοβολούν ολόκληροι. Για αυτό είναι λάθος να καταδικάζουμε τους ανθρώπους μεγάλης ηλικίας όταν εκείνοι αποφασίζουν να παντρευτούν.

Συντάκτης: Παυλίνα Γεωργίου
Φωτογραφία: gr.pinterest.com/lindaohio/love/